Gazetelerde böyle manzum köşe yazmayı yeniden moda haline getiren Gündüz Vassaf olmuştu malesef. Sıkı takipçilerinden biri olduğu anlaşılan Orhan Can'ın alamet-i farikası ise söz konusu "tür"ü spor sayfalarına da taşımış olması. Orhan Koçak'ın, Leyla Erbil'in Cüce adlı novellası için getirdiği "Son dönemin en önemli, çünkü en yalansız, yalansızlığı içinde en güzel, en ihtişamlı yapıtlarından biri. Artık ancak başka bir şey yapılabilir." şeklindeki yorum, Orhan Can'ın poetikası için de geçerli. Tamam da başka ne yapacağız diye düşünenler için: Bakkala gidilebilir, eğer varsa yatırılmamış faturalar yatırılabilir, dışarı çıkmak istenmiyorsa da evde durup pilav falan yapılabilir. Ben sonuncusunu yaptım.
biz türkik kargoyuz / alternatif rock yaparız / bazen şarkı sözü yazamayız / tutmuş formüllere bakarız. / teoman, rammstein, metallica / bir fahişe şarkısı yazmış mutlaka / hiç fahişe tanımadık biz ama / otursak biz de yazarız aslında! / başka bir tema daha bulmalı / bir oksimoron yaratmalı / oryantal de olsun oynamalı / eurovizyona gideriz olmadı...
1930'larda bir Akşam gazetesi alırsanız Orhan Selim'i okuyabilirdiniz. Güncel olayları nüktedan bir üslupla ince ince işler, bilinç yükseltirdi Orhan Selim takma adını kullanan Nâzım Hikmet. 1940'larda Marko Paşa alırdınız böyle şeyler okumak için. 1950'lerde ise Aziz Nesin Akşam'da, Haldun Taner Tercüman'da yazıyordu. Gelenekte bir kopukluk mu oldu sonra, bilemiyorum. 5 aya kadar Aydınlık'ta yazan Ferhan Şensoy'u ya da aynı gazetede hâlâ yazmayı sürdüren Levent Kırca'yı saymazsak, uzuuun bir süre bu güzide türün sadece bazı minör örneklerini sergileyen Mustafa Balbay ya da Yılmaz Özdil gibi dilbazlarımız göze çarpıyordu. Ama neyse ki Erhan Nalçacı çıktı ve eşsiz klavyesiyle bizi 70 yıl öncesine götürdü. Bir solukta okudum. Ölüyordum.
Kapağı falan zaten (Badiou'cu anlamıyla) olay, ama gece gece beni asıl
çarpan albümün adı oldu: "Ayrılırsak Üzülürüm".. Ne kadar güzel bir özet
diye düşünüp klibi de izledim şurdan.
Klibin başrolünde kırmızı koltuk var ve Fikret'le sevdiceği sırayla
koltuğa oturup tribe giriyorlar. Koltuk tabii ki bir metafor ve zaman
zaman meselenin aşk ya da ayrılıktan ziyade bir makam sevdası olduğunu
düşündürüyor. Fikret, -mez ekini telafuz ediş tarzıyla Murat Kekilli'ye
de bir selam çakmadan edemiyor. "Dönsem Bile Sana Dönmem" ya da
"Hasretinden Ölümcül Bir Hastayım" gibi klip çekmelik başka şarkılar da
var albümde. Fikret kesinlikle dinlenmeli. Dinlendikten sonra da salim
kafayla düşünüp müzikal geleceği konusunda bir karar vermeli.
Evrensel gazetesinde Michel Rogalski'nin bir yazısı çevrilmiş. Yazının başlığı ("Tüpünden çıkan macun, geri girmez") ya Michel'in dilinde çok yerleşik bir atasözü ya da yeryüzündeki en ilgisiz, en zorlama benzetme. Geri de girer ayrıca. Bakkaldan aldığın diş macununu sence nasıl doldurmuşlar, a Michel? Doğrudan onun içinde mi üretmişler, ne dersin? İzle, belki bir fikir verir.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
